உலகின் குரோபம் மறைந்து, ஒரு பசுமையான ப்ரபஞ்சத்தில் பரவலாக செழித்து இருந்தது. உயர்ந்த மரங்கள் வானத்தை நோக்கி தங்கள் கிளைகளை உயர்த்தி, அவற்றின் பசுமையான கூடைகள் காற்றுடன் இரகசியங்களை பரிமாறிக் கொண்டிருந்தன. இந்த அமைதியான அஸ்தித்வத்தினுள் ஒரு ஜலப்போக்கும் இருந்தது, அதன் நீர் சிரசங்கிளைகளில் இருந்து அழகாக வெள்ளியடி போட்டு கீழே அமைதியான குளத்தில் சேர்ந்து போயிருந்தது. அந்த நீர், மேல் பகுதியிலிருந்து அழகுடன் விழுந்தாலும், அதன் அடிப்படை பகுதியில் நின்று உறைந்திருந்தது—ஆகையால் அந்த நீர் பார்வையை நிலையாக பிரதிபலித்து அதன் இவ்வளவு அழகிய பரிபாலனத்தை காட்டி இருந்தது. இந்த அறியப்படாத அழகான இடத்தில் ஒரு பெண் உருவம் சுட்டிக்காட்டப்பட்டிருந்தது, அவள் அழகாக, தெய்வீகமாக தோன்றியவள், நீரின் சரியான மெல்லிய தெளிவில் மூழ்கி நின்று இருந்தாள். அவள் இந்த பரிசுத்த இடத்தில் எப்போதோ பிறந்து வாழ்ந்தவளாக தெரிந்தது, அவளின் உருவம் இந்த காட்டின் ஆத்மாவுடன் இணைந்திருந்தது. அவள் மேற்பரப்பில் ஒரு மென்மையான வடிவமைக்கப்பட்ட மஞ்சள் துணி இருந்தது, அது இளசாய்தல் போல காற்றில் ஆடும், சரியெனவும் பொய்யாது நீரின் மென்மை படலம் போல மிதக்கும். அந்த துணி நெஞ்சின் மீது மெல்ல நடந்து, அவளின் முகத்தை அவிழ்த்து காட்டும் அழகிய ஒளி மற்றும் ஆனந்தத்தை வெளியே காட்டியது. அவள் மேல் நோக்கி கண்களை விட்டு நின்று, அது காலை நேரம் என்றாலும், அந்த மெல்லிய சூரிய ஒளி அவளின் சரிகையை மிதமாக வடித்து விட்டது. அவளது முகத்தில் ஒரு சிறிய சந்தோசம் மற்றும் நிதானமான சிந்தனை கலந்த உருண்டு பரிதி இருந்தது, அவள் கொண்டிருந்த பிரகாசமான சூரிய ஒளியால் அதன் விரிதியாகும் அன்பை உள்வாங்கியது. அவளது மனதில் உணர்வுகளை நிலையான அத்தனை பேரழகு கொண்டிருந்ததால், இந்த நிலை காலத்தை மீறி வேறு எல்லா காலங்களிலிருந்தே ஒளிர்ந்தது. இந்தக் காடுவாழ்க்கையின் அருகிலிருந்த மரங்களின் பாடல்களும், இலகுரீதியான இடத்தின் அழகும், நிலைத்தளமாக அவளுக்கு அந்த இடத்தின் நிறைவான அன்பு மற்றும் அமைதியை வழங்கின.