Obraz Zdzisława Beksińskiego przedstawia surrealistyczną i mroczną scenę, pełną symbolizmu i niepokoju. Na pierwszym planie widzimy postać, która jest humanoidalna, ale zniekształcona w sposób charakterystyczny dla twórczości Beksińskiego. Postać ma przerażającą, szkieletową twarz z wyłupiastymi oczami i szeroko otwartymi ustami, co nadaje jej groteskowy i przerażający wygląd. Siedzi w nienaturalnej pozycji, trzymając w dłoniach instrumenty lub narzędzia, które wydają się być częścią jakiegoś tajemniczego rytuału lub działania. Postać ma na sobie brązowy, zniszczony garnitur i czerwony krawat, które wyglądają na zużyte i zdeformowane, co dodaje całości atmosfery rozpadu i zaniedbania. Na jednej z nóg ma założony niebieski damski but na wysokim obcasie, co wprowadza element absurdu i surrealizmu. Tło obrazu jest mroczne i zdominowane przez odcienie brązu i pomarańczu, które potęgują wrażenie niepokoju i apokaliptycznej atmosfery. W oddali widać zrujnowane budynki i struktury, które wyglądają jakby były w stanie rozpadu. W tle, na prawo od głównej postaci, widać sylwetki innych, podobnie zdeformowanych postaci, które wydają się być wtopione w otaczający krajobraz, jakby były częścią tego zniszczonego świata. Na ścianie po lewej stronie widoczne są delikatne kontury rąk, które wyglądają, jakby były zarysowane lub odbite, co dodaje obrazowi jeszcze więcej tajemniczości i niejednoznaczności. Cała scena jest przepełniona poczuciem beznadziei, samotności i zagrożenia, co jest charakterystyczne dla twórczości Beksińskiego. Obraz ten, jak wiele innych dzieł Beksińskiego, jest pełen mrocznych, surrealistycznych elementów i głębokiego symbolizmu, które razem tworzą niepokojącą, ale fascynującą wizję świata pełnego grozy i tajemnic.